Humphrey Bogart

Humphrey Bogart, czyli Humphrey DeForest Bogart (1899 – 1957) aktor amerykański, którego American Film Institute umieścił na pierwszym miejscu na liście "Największych aktorów wszech czasów".

Humphrey Bogart, Lauren Bacall (Mroczne przejście, 1947)

Pustka, 1950

Humphrey Bogart, Lauren Bacall (Key Largo, 1948)

Humphrey Bogart, Lauren Bacall (Mieć i nie mieć, 1944)

Z pewnością Bogart stał się ikoną nie tylko ówczesnego mu pokolenia widzów, ale również kolejnych generacji młodych mężczyzn. Przykładem świadczącym o istnieniu legendy (czy też mitu) Bogarta jest nowofalowe dzieło Jeana-Luca Godarda "Do utraty tchu" z 1960 roku. W filmie zostaje złożony aktorowi swoisty hołd widoczny zarówno w konstrukcji głównej postaci, jak i w scenie, w której Michel Poiccard wpatrując się w jego plakat wypowiada magiczne: ”Boogie” (pseudonim Bogarta, ktory sam sobie nadał) i wykonuje swój tajemniczy gest przejeżdżając palcem po wargach (maniera, naturalny tik Bogarta).

Do utraty tchu, 1960 (Jean-Paul Belmondo)

Do utraty tchu, 1960 (Jean-Paul Belmondo)

Określany jako "tough-guy", zdystansowany, cyniczny, tajemniczy, "trudny", wierny własnym zasadom, outsider pogrążony we własnym świecie (w swoim sanktuarium, jakim na przykład dla Sama Spade'a z "Sokoła maltańskiego" jest biuro), w aurze dymu tytoniowego i atmosferze przesiąkniętej whisky. Miewa jednak jedną słabość - słabość do kobiet, jak w Rick w "Casablance". Film Michaela Curtiza z 1942 rok, który miał być z zamierzenia B-klasowy, uczynił z Humphrey'a Bogarta ucieleśnienie męskiego ideału – udowodnił, iż pod zewnętrzną, twardą „skorupą” Ricka kryje się mężczyzna wrażliwy, sentymentalny, romantyk. Jednak, jak przystało na symbol męskości lat czterdziestych (i okresu powojennego), Bogart nie ujawniał emocji wprost: gdy cierpiał, robił to w samotności, ze szklanką wypełnioną alkoholem z dłoni i papierosem w ustach.

Najważniejszym wyróżnikami stylu Bogarta stały się: trenczowy płaszcz marki Burberry oraz kapelusz typu fedora. Dwurzędowy, ściągnięty w talii szerokim pasem, sięgający do wysokości kolan, beżowy prochowiec noszony przez Bogarta, nabrał po 1942 roku dodatkowych właściwości – w połączeniu z kapeluszem i niekończącym się papierosem, symbolizował styl kinowego mężczyzny idealnego. W związku z kultem „Boogie”, trencz Burberry stał się standardowym elementem męskiej garderoby (a w latach sześćdziesiątych, "po Śniadaniu u Tiffany'ego", w którym nosi go również Audrey Hepburn – standardem w garderobie damskiej).

W maju 1945 roku aktor ożenił się z dziewiętnastoletnią wówczas Lauren Bacall. Spora różnica wieku pomiędzy Bogartem i Bacall wzbudzała kontrowersje, niemniej jednak małżonkowie szybko stali się zarówno w życiu prywatnym, jak i na ekranie, „parą idealną” – także w świecie mody. Podczas gdy Humphrey Bogart rozpoczynał swoją karierę od wcielania się w niebezpiecznych gangsterów, Lauren Bacall od pozowania do fotografii modowej dla magazynu „Harper's Bazaar”. „Odkryta” przez żonę Howarda Hawksa, producenta i reżysera pracującego dla Warner Brothers, trafia do Hollywood. Wraz z Bogartem wystąpili wspólnie w kilku powojennych filmach: "Mieć i nie mieć", "Wielkim śnie", "Mrocznym przejściu" i w "Koralowej wyspie". Ponieważ każde z osobna było autonomiczną ikoną mody, dopełniając się Bogart i Bacall tworzyli parę szalenie „modną”, której wspólny styl był (i jest do dziś) źródłem niekończących się inspiracji. On najczęściej nosił (oprócz płaszcza Burberry) białe koszule, nieskazitelne garnitury zwykle w odcieniach szarości lub czerni, ona słynęła z charakterystycznego, „falującego” uczesania i dopasowanych kostiumów (ołówkowych spódnic) i marynarek.

Casablanca, 1942

Sokół maltański, 1941